Tien voor twee was Elija aan de drie gapers. Op een blok arduin nam hij in kleermakerszit plaats. Hij rolde nog een sigaretje, waarschijnlijk de laatste voor een paar uur. Ella rookte niet en dronk geen alcohol dus dat zou hij de volgende uren ook niet doen. Toen viel zijn blik op het immense standbeeld van Leopold II. Niet meteen iemand die je kiest als patroonheilige voor een voor een relatie. Elija probeerde het niet als voorteken te zien. Geduldig wachtte hij op dat klein tenger meisje met haar roodbruine hond dat elke moment door de poorten van de drie gapers kon komen, of ook niet. De minuten kropen voor bij en het leek meer en meer ‚of ook niet‘ te worden. ‚eigen schuld‘ dacht hij. Hij had het niet voor nodig gevonden haar zijn GSM-nummer te geven noch had hij Ella laten weten dat hij bij zijn grootmoeder logeerde wat gelijk stond met een absoluut internetvrije zone. Waarschijnlijk had ze op Facebook al lang een berichtje gestuurd dat ze vandaag niet kon maar hij had pas morgen in Gent bij een vriend weer toegang tot het world wide web.
Twintig na twee keek hij voor het op de klok. Dat wordt niets meer. Weigerachtig al te vertrekken stak hij nog de capitulatiesigaret op. Miezelregen onderstreepte de helaasheid der dingen. Que sera, sera. De krop in zijn keel verdreef de zenuwen die Elija al sinds enkele dagen voor zijn vertrek naar Belgie had. Ella vertegenwoordigde dan wel alles wat hij niet meer wou: te jong, lange-afstandsrelatie. Maar ze is een gele mens naar Maya-Kalender, ze is knap en lief en was niet te vinden voor avontuurtjes. Met Elijas nieuwe job kon hij ook een week per maand naar de kust afreizen. Nu gleed de kans door zijn vingers haar vandaag te leren kennen, duidelijkheid te krijgen over wat dit alles betekent. Haar in vrede uit zijn gedachten te laten verdwijnen of hopeloos verliefd te worden. Morgen. Morgen is er internet. Morgen weet hij meer.
Als Elija de dag erop bij Jet aankwam wachtte hij geduldig en met spanning tot de laptop vrij was en logde in op zijn Facebookaccount. En inderdaad, Ella had hem geschreven dat ze last had van haar knie en wandelen er niet inzat, dat ze hoopte dat Elija dit nog tijdig lezen zou omdat ze zich anders VRESELIJK schuldig ging voelen. Elija bracht zijn vingers al in stelling om haar te laten weten dat hij er geen punt van maakte en ze zich zeker niet scchuldig moest voelen, dat er veel ergere dingen in het leven zijn. Toen merkte hij dat hij niet kon antwoorden. Ella had Elija gebokkeerd. De krop in de keel liet zich duidelijk voelen, zijn traanklieren bereidden zich al voor de opgebouwde afvalstoffen uit te scheiden. Waarom? Waarom had ze hem gebokkeerd? Waarom had ze hem de mogelijkheid genomen haar te leren kennen? Had ze angst voor zijn reactie? Onnodig! Schuldgevoel? Onnodig! Elija had al veel ergere dingen meegemaakt in dit was slechts een ontgoocheling meer in het rijtje. Dit kon er nog wel bij, jammer, maar als hij iets in zijn leven had geleerd was het kunnen omgaan met ontgoochelingen en pijn.
Natuurlijk had hij de behoefte haar te laten weten dat hij haar niets kwalijk nam, ze geen schuldgevoel moest hebben. Dat de Dentastix op haar hond wachtten. Hij wou het contact verderzetten, hij kon er zich niet zomaar bij neerleggen. Niet zonder slag of stoot opgeven. Elija had dan wel geleerd los te laten maar dit kwam toch wel heel verrassend. Er was eigenlijk nog niets om los te laten. Het verwarde hem. Een internetkennis die misschien veel meer zou kunnen zijn. Het enige wat Google uitspuugde was een al dan niet actieve twitteraccount. Honderdveertig tekens zijn genoeg om een link de wereld in te sturen.
De nacht bracht raad en dat is ook het geval voor Elija. De eenzaamheid en verveling tijdens de eerste nacht als nachtwaker na zijn Belgie-bezoek en het Ella-fiasco leidt zijn gedachten naar dingen die hij al lang wist maar vergeten was. De fixatie op één persoon creeert een tunnelblik. Alles gebeurt voor een reden en die reden was dat hij Ella niet mocht ontmoeten. Dat hij hoogstwaarschijnlijk smoorverliefd zou zijn geworden en zichzelf daarbij vergeten. Hij kan liefhebben, graag zien, maar verliefdheid is nefast. Zoals hij al maanden geleden heeft ontdekt is verliefdheid niets anders als het activeren van een patroon van gemis. Geloven dat iemand en enkel die persoon een leegte kan opvullen die elke mens zelf moet leren opvullen om niet in afhankelijkheid te verzeilen. Nah goed, Elijah had dan wel eerder op de dag een twitter richting Ella gestuurd en een pakje met Dentastix en een print van vorige text naar haar vermoedelijk adres gestuurd maar nu werd hem duidelijk dat hij er een streep moest onder trekken. Jammer, maar noodzakelijk voor zijn eigen bestwil. Wie weet, duikt ze wel ooit onverwacht nog eens op.
De Ella-Illusie diende om het Naatje-debacle te vergeten. Ella vergeten? Ok, als het moet… Maar slechts enkele uren nadat Elija aanvaard had dat hij Ella diende te vergeten kreunde hij onder een eruptie van al de pijn, elke ontgoocheling en elke afwijzing die hij in zijn leven moest ondergaan. De doos van Pandora was geopend, onder deze ster werd het hoofdstuk ‚Naatje‘ geboren.
No mercy, no regrets.
Wraak? Nee. Eerder een afrekening in het genre ‚Albanese Maffia meets Salman Rushdie‘.