Berlijn is nog steeds de hoofdstad van Duitsland, een chaotisch eiland
> omringd door de illusie van orde. Een stad met een zeer brede onderlaag waar
> men zich met creativiteit en criminaliteit boven water houdt. Mij gaat het
> niet veel anders. Nadat ik het eerste half jaar in deze stad zonder
> kleerscheuren, zelfs zonder noemenswaardige problemen het leven geleefd heb
> nam ik de beslissing mijn job op te zeggen. Deels uit nieuwsgierigheid naar
> hoe kennissen zonder noemenswaardig inkomen het voor elkaar brachten een
> toch min of meer comfortabel leven te leiden, deels uit frustratie omdat het
> me altijd al voor de wind gegaan was en ik niet het gevoel had ergens al
> eens echt mijn doorzettingsvermogen te etableren, met uitzondering van het
> vinden van een job in Kaapstad, ondertussen toch bijna een decennium
> geleden. We spreken mei 2006, een maand later wordt de situatie financieel
> onhoudbaar, ik schrijf me in bij Wanted, een firma die films en series
> voorziet van figuranten en bij Timecrew, een soort interimfirma voor de
> horeca. Timecrew loopt vlot, vooral omdat het leuk en interessant is op
> plaatsen te komen waar de gewone sterveling niet gewenst is, China-Club
> bijvoorbeeld, een club voor Miljonairen, met een jaarlijks lidgeld van maar
> liefst tienduizend euro en de Deutsch Parlementarische Geselschaft aan de
> Rijksdag gelegen als ander voorbeeld, waar bepaalde Politici zich op kosten
> van de belastingbetaler vol hijsen en waar duister lobbywerk wordt bedreven.
> Ondergetekende was zo getuige hoe Lufthansa en DHL duidelijk maakten dat de
> nieuwe wetten rondom het functioneren van de luchthaven van Stuttgart niet
> naar hun zin waren. Ik heb het niet opgevolgd, zou ik eigenlijk, maar het
> heeft me voldoende aangekotst om Timecrew vaarwel te zeggen. Zeker als bleek
> dat van het genereuse drinkgeld geen kruimel aan de interimmers werd
> gegeven. Ondertussen had ik me kaal geschoren, wegens te weinig
> zelfvertrouwen in mijn eigen kapperskwaliteiten en geen zin er één te
> betalen. Een daad die me toevallig in de bovenste schuif van de
> figurantenfirma bracht. Na enkele achtergrondbeelden volgde een face to face
> met Moritz Bleibtrue, één van Duitslands rijzende sterren in zijn nieuwe
> produktie en kort daarop was ik zo´n zevenmaal vertegenwoordigd in GZSZ, de
> Duitse versie van Familie met een gemiddelde kijkcijfer van vijf miljoen.
> Tegelijkertijd kwam Johannes Leistner op de voorgrond, een would be
> filmmaker die een concept ingezonden had bij 100.000 euro-job, een
> initiatief van de Duitse Kultuurbond en waarbij hij vierduizend euro ter
> beschikking had gekregen om vier vijf mensen te vinden die zin hadden een
> kaffee in klassieke zin van het woord te openen en uit te baten en waar hij
> dan dat hele proces op film vastleggen zou. Drie maand hard  werken is alles
> zo ver dat de contracten getekend kunnen worden maar Johannes trekt zich
> terug. Ondertussen ben ik dakloos, daarvan uitgaand dat de locatie die we
> voor dit project huren wilden als overgangsruimte dienen kon. Gedemotiveerd
> trekken alle deelnemers zich terug om deze tegenslag te verwerken. Een half
> jaar duurt het vooraleer ik terug een fundament heb om op te bouwen, een
> half jaar ups en downs en vooral ver weg van de realiteit, of juist een
> overduidelijke exponent ervan. Een afwijking in mijn verstand houdt me ervan
> af een eigen kamer of flat te zoeken, goed wetende dat dit
> hoogstwaarschijnlijk leidt tot een kluizenaarsbestaan en complete stilstand.
> In plaats daarvan zoek ik een goedkope winkelruimte en half mei is het dan
> eindelijk zover. In de Manteuffelstrasse, Berlin Kreuzberg huur ik de dertig
> vierkante meter die me terug in de maatschappij katapulteren. Ik word
> langzaam terug ‚Sozialfähig’ en vind stap na stap het zelfvertrouwen en de
> levensvreugde die deze persoon definieren. De zelftherapie heeft vruchten
> afgeworpen maar financieel krijg ik de touwtjes nauwelijks aan elkaar. In de
> hoop aan de kust wat bijverdienen te kunnen trek ik naar Vlaanderen maar
> daar gooit het weer en valse verwchtingen roet in het eten. De situatie ziet
> er bijna hopeloos uit als ik terug in Berlijn aankom maar wordt snel
> rooskleuriger, eerst engageert men me om de beplanting en organisatie van
> een nieuw Indisch Restaurant op me te nehmen, kort daarop word ik geboekt
> voor de nieuwe film van Jan de Bont. De besprekingen met het restaurant
> leveren me de belofte dat ik voor tweeduizend euro de beplanting verzorg en
> tijdens dat gesprek ben ik onvoorzichtig en verraadt teveel geheimen van de
> horeca. Kort daarop wordt me klaar dat het vriendschappelijke theater is en
> de eigenaars geen bedoeling hebben hun beloften na te komen. Dit vermoeden
> wordt een paar dagen later bevestigd. Tot overmaat van ramp gaat de
> produktie van de jandebont-film in vereffening en zie ik nogmaals inkomsten
> door de neus geboord. Twee andere filmdagen houden me net boven water, maar
> de huur wordt een probleem. De tegenslag van augustus keert zich in
> September, ik speel twee dagen produktieassistent voor een imagespot van
> Mercedes, voldoende om een maand huur te betalen, bekom een
> naaktfigurantenrol en twee gewone en kan groen leveren bij de bloemenwinkel.
> Dat heet: ergens in Berlijn klimop en bux verzamelen en die dan bij mijn
> ‚heler’ afleveren. Op zich een lucratieve verdienste, hoog uurloon, maar
> natuurlijk beperkt in omvang. Sinds begin september ben ik eindelijk
> tevreden met mijn literaire inspanningen, ik ontwaak bijna elke dag om acht
> en schrijf de eerste twee drie uren van de dag, als niets anders op het
> programma staat en ook de kwaliteit van het geschrevene beantwoord bijna aan
> mijn verwachtingen. Realistisch gezien moet volgende zomer haalbaar zijn.
> Zonder onverwachte gebeurtenissen ben ik volgende week ook zeker van vier
> nachtopnames wat een volgende huur betekent en donderdag ga ik aan de slag
> bij een callcenter, interessant, ware het niet dat ik daarvoor een
> zelfstandigenstatuut aanvragen moet en dat natuurlijk de nodige nadelen
> brengt. Komt daarbovenop dat de uitbetaling van deze arbeid maar liefst drie
> maand op zich laat wachten. Wat zou het, vanaf februari gaat het me dus
> terug goed. Tenslotte hangen nog verschillende dingen in de lucht, assistent
> bij een klein camerateam, extra´s voor www.sagecars.de , chauffeur bij GO!,
> een expeditiebedrijf en natuurlijk verschillende projecten waaronder mijn
> winkeltje. Het einige waar ik me momenteel nog de kop over breek is hoe men
> zonder vaste inkomsten een auto koopt, maar dat lukt me wel op de één of
> andere manier, moet ook wel als ik de produktiviteit in de hoogte drijven
> wil... Zo, ik ben uitverteld, hoe zit het met jullie?